Tüm hayatımızın, yaşadığımız "an" ların toplamı olduğunu her geçen gün daha iyi anlıyorum. bir saniyesini bile unutmak istemediğim zamanlardı son zamanlar, ondandır. Farkındaydım, Orhan Pamuk'un yazdığı gibi, "hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum" diyemiyorum, biliyordum çünkü. hayatımın en mutlu anlarıydı, onunla günlük, rutin ve basit olanlar. Tekrarlanması öylesine güzel gelenler.
Yaşadığımız bazı anları beynimiz bi anlamda kaydeder, tüm anların arasından neden o kısmı seçip ayırıp kaydettiğini, bizi etkileyen tüm faktörleri hesaplayamayız, aklımız ermez. Ama keşke ses, görüntü, koku, dokunma veya tatma geri getirilip tekrar hissedilebilse. Kafamızda dönüp duran unutamadığımız her bir an için sadece bir duyu seçilse bile yeter. Çünkü baskın olan duyu, diğerlerini de içine almıştır sanki, onu hissetsen diğerlerini de tüm vücudunda hissedeceksin sanki.
İşte tüm bu duyuların kaynağının uzaklaştığını durup izlerken kalbim sıkıştı. Ayaklarım benim değildi, tutmadılar. Ellerim benim değildi, bağımsız öylece sallandılar iki yanımda. İster istemez oldu bunlar. Şimdi ne yapacaksın ki, bekleyeceksin elinden bir şeyler gelebilecek olan günü. Ona koşabileceğin günü.